Boekbespreking: Ik hou van mij. De kracht van zelfliefde – door Annemarie Postma
Dit inspirerende boek gaat over het belang en de waarde van onvoorwaardelijke liefde voor jezelf. Dit heeft niets met egoïsme of zelfs narcisme te maken: vanuit een positief zelfbeeld heb je de wereld en de mensen om je heen veel meer te bieden en kun je veel meer bijdragen aan het grotere geheel. Liefde voor jezelf, precies zoals je nu bent, met al je goede eigenschappen en tekortkomingen, geeft je een solide basis zodat je je omgeving met vertrouwen tegemoet kunt treden.
Positivisme
De auteur is een toonbeeld van positivisme: ondanks een lange en uitputtende ziektegeschiedenis – door verlamming belandde Annemarie Postma op haar elfde in een rolstoel – weigert ze een slachtofferrol en ziet ze haar moeilijke omstandigheden als een kans, een mogelijkheid tot heling en groei. Haar ziekte daagt haar uit meer zichzelf te worden.
Zoiets gaat bij niemand vanzelf. “Er zijn altijd genoeg excuses te vinden om nu, op dit moment, niet gelukkig te hoeven zijn, het leven niet ten volle te leven, en om niet van jezelf te houden zoals je bent. Hoeveel mensen denken niet: eerst afvallen, die grotere borsten of dikkere lippen, dat andere huis, die nieuwe baan, of eerst een leuke partner, dán pas ben ik ‘goed genoeg’ en kan ik mezelf waarderen en gelukkig zijn. Het zijn allemaal voorwaarden die we aan de liefde voor onszelf stellen, en waarmee we ons van het leven in het hier-en-nu afwenden.”
Eigenwaarde
Door haar omstandigheden en uitgedaagd door haar omgeving ontdekt Postma het belang van eigenwaarde: “Eigenwaarde is het vuur, de kracht en de motor in onszelf en is op energieniveau de kracht die zich uitstrekt over álle andere gebieden van ons leven.” Met eigenwaarde kun je ten volle leven naar je eigen, unieke mogelijkheden. Zelfrespect is cruciaal: “De mate waarin we ons bewust zijn van onze waarde als mens en waarin we in staat zijn van onszelf te houden, in die mate is er geluk.” Soms maken we een denkfout: “Als dit of dat niet in mijn leven gebeurd zou zijn, dan had ik gelukkig kunnen worden.” Dit soort denkfouten moeten we corrigeren, zodat we nu vanuit een gezonde eigenwaarde naar geluk kunnen streven en we ons nu kunnen ontwikkelen en ontplooien vanuit de rijkdom van ons unieke, ware zelf.
Geschenken
“Volmaaktheid betekent niet ‘perfect’ worden; we hoeven niets te worden want we zijn alles al.” Dus moeten we ons ideaalbeeld laten varen en aanvaarden en accepteren wie en wat we op elke moment zijn, met al onze goede en minder goede eigenschappen. Daarbij zijn moeilijkheden en problemen eigenlijk ‘geschenken in zwart papier’. Je kunt ze gebruiken voor groei en heling, en precies daarvoor zijn deze instrumenten er en komen ze op je pad. Ze zijn er voor jou, ze zijn niet tegen jou. Dit is een kwestie van interpretatie. De werkelijkheid is zoals jij die interpreteert. “Daarom kunnen we op ieder moment een nieuw leven beginnen, door andere houdingen en gedachten, met van daaruit andere gevoelens, andere acties en reacties, en vervolgens nieuwe levenservaringen.”
Relaties
Vanuit het aanvaarden van onszelf ontstaat ook de mogelijkheid om echte relaties met anderen aan te gaan, zonder projectie van ons eigen gemis of verlangen. Echte liefde geef je niet om iets terug te krijgen. “We moeten leren geven wat we graag willen hebben. Als de liefde voor onszelf en ons zelfrespect groeit, zullen we ook meer liefde van de ander krijgen. Want liefde bevindt zich nooit buiten ons, maar altijd binnenin ons. We worden alleen geliefder naarmate we zelf liefdevoller worden.” Door relaties kunnen we onze innerlijke waarheid leren kennen, toegroeien naar wie we zijn en onvoorwaardelijk van onszelf leren houden. Dit houdt ook in het voldoen aan de behoeften van het innerlijk kind dat in ons voortleeft. Zodra we dan ook nog onze negativiteit omzetten in iets positiefs waar we een les van leren, ruimen we onbewuste blokkades op en kunnen we voluit en liefhebbend in het hier en nu leven.
Annemarie Postma: Ik hou van mij. De kracht van zelfliefde. Uitgeverij Andromeda, Blaricum 1996.