In het interview vertelt Ben over de periode waarin hij anderhalf jaar dakloos was, nadat zijn relatie op de klippen liep. In eerste instantie zorgde het dakloos worden voor een “verlammende reactie”. Hij was te trots om aan te kloppen voor hulp bij familieleden, zodat in eerste instantie weinig mensen wisten dat hij dakloos was.

Ben verbleef tijdens zijn dakloze periode vooral in de polder, ook omdat hij het contact met mede-daklozen in eerste instantie wilde mijden. Hoewel hij zelf dakloos was, had hij veel vooroordelen ten aanzien van andere daklozen. Dat veranderde echter in de loop van zijn dakloze periode, toen hij lotgenoten beter leerde kennen. 

Hoewel Ben inmiddels al lang weer een dak boven zijn hoofd heeft, houdt hij zich nog steeds bezig met het lot van daklozen. Zo is hij onder andere actief als belangenbehartiger en organiseert hij stadswandelingen door (ex-)daklozen. Ben vertelt in het interview dat hij het onterecht vindt dat mensen die buiten slapen het risico lopen bekeurd te worden, in plaats van dat ze geholpen worden door instanties. Eigenlijk zitten daklozen in een soort “twilight zone” volgens Ben, omdat ze vaak tussen wal en schip vallen. 

Het hele interview is hier te zien.